Kuur 8, Het is echt waar dat de laatste loodjes het zwaarst wegen.....poeh!

31 maart: Met flinke tegenzin ga ik naar het ziekenhuis. Eerst had ik een afspraak bij de oncoloog. We blikken even terug op alle kuren en we zijn samen blij dat het achter de rug is.

Nog een aantal vragen gesteld, en daar uitleg voor gekregen.Blijft voor mij toch lastig dat er geen controle gedaan kan worden of we op de goede weg zijn, is toch fijn om een keer de bevestiging te krijgen dat alles niet voor niks is geweest. Vertrouwen krijgen in me lichaam lukt nog niet echt.

Dan om 12 uur is het zover nog 1x word het infuus met chemo aangeprikt. Het infuus loopt gelukkig lekker vlot dus rond 3 uur kan ik weer naar huis.

De bijwerkingen zijn weer flink, en dat valt vies tegen na de vorige kuur.

Op maandag begint ook de botpijn. Ondanks de paracetamol is het deze keer een stuk erger dan de vorige keren. Met name mijn onderlichaam krijgt het zwaar te verduren.

Eigenlijk vindt ik dat nog wel het vervelendste aan die hele chemo. Die vreselijke pijn in mijn benen en rug. Vooral 's avonds en 's nachts is het om gek van te worden. De 8 paracetamol per dag helpt nauwelijks en zelfs met een slaappil wordt ik na 3/4 uur wakker vd pijn en dan duren de nachten erg lang. Het houdt de dagen erna ook langer aan en ook de vermoeidheid is heviger.

Vorige week heb ik een scan gehad voor de pompfunctie van me hart, de uitslagen waren allemaal goed.

Vandaag begin ik aan het volgende traject. De anti-eiwit behandeling, geen goedkope injectie trouwens, want een potje Herceptin kost toch al gauw zo’n 1.500 euro. Dus ben benieuwd wat daar van mag verwachten. We gaan er voor vandaag nummer 1/13.